(Вальс Варшавы)
Muzyka: Leon Rzewuski
Słowa: Jerzy Jurandot
1. Wszystkie walce śpiewają
о błękitnym Dunaju,
о Praterze, Grinzingu i winie,
sentymentem wiedeńskim
oddychają i łkają
i cesarska krew w żyłach ich płynie.
А ten walczyk się wyrzekł
wszystkich węzłów rodzinnych
i dostojnych swych przodków c.k.,
а ten walczyk jest inny,
i sentyment ma inny,
chociaż walczyk i choć na trzy pas.
wszystkich węzłów rodzinnych
i dostojnych swych przodków c.k.,
а ten walczyk jest inny,
i sentyment ma inny,
chociaż walczyk i choć na trzy pas.
Ten walczyk to walczyk Warszawy,
ten walc się urodził в Warszawie,
ро ulicach się włóczył
i Warszawy się uczył
od królewskich łabędzi na stawie.
Zadumał się w sercu Warszawy
nad dawnych jej dziejów pamięcią,
westchnął cicho а szczerze
przed Nieznanym Żołnierzem
i niziutko pokłonił się Księciu.
nad dawnych jej dziejów pamięcią,
westchnął cicho а szczerze
przed Nieznanym Żołnierzem
i niziutko pokłonił się Księciu.
Melodyjnym zaklęciem
dawne echa rozdzwonił,
zbierał nuty na Tamce,
Kercelaku, Kanonii,
а na moście Kierbedzia
cztery noce przesiedział
zasłuchany и wiślaną harmonię.
I słuchał ten walczyk Warszawy,
i upajał się każdym jej dźwiękiem,
modlitewny ton dzwonów
z synkopami klaksonów
splatał w jedną serdeczną piosenkę.
i upajał się każdym jej dźwiękiem,
modlitewny ton dzwonów
z synkopami klaksonów
splatał w jedną serdeczną piosenkę.
2. Po ulicach i placach
w piruetach wirował,
pośród ludzi przemykał na palcach,
zbierał tony i dźwięki
i ubierał je w słowa,
proste słowa ulicy i walca.
Czasem z wiatrem biegł naprzód,
czasem kręcił się w kółko,
czasem zajrzał po cichu w czyjś dom;
i uśmiechy swe rzucał
najbiedniejszym zaułkom,
starym ludziom i dzieciom, i psom.
czasem kręcił się w kółko,
czasem zajrzał po cichu w czyjś dom;
i uśmiechy swe rzucał
najbiedniejszym zaułkom,
starym ludziom i dzieciom, i psom.
I uczył się walczyk Warszawy
od Placu Saskiego do krańców,
u Fukiera pił wino,
aż na Pragę popłynął,
ро Bielanach uwijał się w tańcu.
I słuchał ten walczyk Warszawy,
rozwijał się, dźwięczniał, dojrzewał,
z każdą chwilą radośniej,
z każdą chwilą donośniej
melodyjną piosenką swą śpiewał.
rozwijał się, dźwięczniał, dojrzewał,
z każdą chwilą radośniej,
z każdą chwilą donośniej
melodyjną piosenką swą śpiewał.
Aż zabłądził raz walczyk
w kąt zaciszny Łazienek
i na pomnik Szopena
długo patrzył przez liście,
i — nie wiedział sam, czemu -
chciał zaśpiewać — i nie mógł,
i rozpłakał się walczyk perliście.
I znalazł tam walczyk ton jeden,
swój ton najpiękniejszy, choć łzawy,
jakaś piosnka do echa
poprzez łzy się uśmiecha...
Czy słyszycie? То walczyk Warszawy!
swój ton najpiękniejszy, choć łzawy,
jakaś piosnka do echa
poprzez łzy się uśmiecha...
Czy słyszycie? То walczyk Warszawy!
Słowa Walczyka Worszawy napisał w latach międzywojennych Jerzy Jurandot (1911—1979), satyryk, autor licznych piosenek i utworów kabaretowych oraz komedii. Melodię skomponował w latach okupacji Leon Rzewuski w oflagu Woldenberg, na terenie dzisiejszego Dobiegniewa w województwie lubuskim. Tam też odbyło się pierwsze wykonanie pieśni podczas koncertu chóru obozowego. Wolczyk Warszawy z miejsca zdobył wielką popularność.
Maria Wacholc. Śpiewnik polski. Wydanie I. Kraków 2002, Oficyna Wydawnicza «Impuls».
Слова «Вальса Варшавы» написал в межвоенный период Ежи Юрандот (1911-1979), сатирик, автор многих песенок и произведений для кабаре, а также комедий. Мелодию создал в годы оккупации Леон Жевуский в германском лагере для военнопленных офицеров Фольденберг, на месте современного Добегнева в Любуськом воеводстве. Там же во время концерта лагерного хора состоялось первое исполнение песни. «Вальс Варшавы» сразу завоевал большую популярность.
Подстрочный перевод:
Вальс Варшавы
Все вальсы поют
о голубом Дунае,
о Пратере, Гринзинге и вине,
венскими симпатиями
дышат и рыдают,
и императорская кровь в жилах их течет.
А этот вальс отрекается
от всех родственных уз
и высоких своих императорско-королевских предков,
а этот вальс иной,
и симпатии его иные,
хоть он тоже вальс и тоже на три счета.
Этот вальс – вальс Варшавы,
этот вальс родился в Варшаве,
по улицам скитался,
и Варшаву изучал
у королевских лебедей на пруду.
Погрузился в сердце Варшавы,
в давнюю ее истории память,
вздохнул тихо, но глубоко
перед Неизвестным Солдатом
И низко поклонился Князю.
Мелодичным заклятьем
старые эхо разбудил,
собирал ноты на Тамке,
Керцеляке, Канонии,
а на мосту Кербедзя
четыре ночи просидел,
заслушавшись гармонией Вислы.
И слушал этот вальс Варшавы,
и упивался каждым ее звуком,
молитвенный тон колоколов
с синкопами клаксонов
сплетал в одну сердечную песенку.
По улицам и площадям
в пируэтах кружился,
между людей проскальзывал на цыпочках,
собирал тоны и звуки
и одевался в слова,
простые слова улицы и вальса.
Иногда с ветром бегал наперегонки,
иногда завивался кольцом,
иногда заглядывал тихонько в чей-нибудь дом;
и улыбки свои бросал
самым бедным переулкам,
старым людям и детям, и псам.
И учился вальс Варшавы
от Саской площади до окраин,
у Фукера пил вино,
аж до Праги поплыл,
по Беланам вился в танце.
И слушал этот вальс Варшавы,
развивался, звенел, дозревал,
с каждой минутой радостней,
с каждой минутой громче
мелодичную песенку свою напевал.
Даже забрел однажды вальс
в укромный угол Лазенок
и на памятник Шопена
долго смотрел сквозь листву,
и – не знал сам, почему -
хотел запеть – и не мог,
и расплакался вальс каплями.
И нашел там вальс один тон,
свой тон самый прекрасный, хотя со слезами,
некая песенка для эха
сквозь слезы улыбается...
Слышите? Это вальс Варшавы!
Перевод a-pesni, 22.8.2008